Terug naar Kaalheide
We rijden door het hek waar ik dagelijks doorheenliep, met de tas om de
schouder van de bushalte afkomend. Meteen zie ik dat het gravelveld en
afgetrapte zandveld waar we op trainden vervangen zijn door gelikte
kunstgrasvelden. Verder is er op het oog niets veranderd. De vrouw die
het trainingscomplex en beheert (naam?) begroet ons en als we wat staan
te dralen voor de ingang van het stadion, waar nog steeds op een
betonnen ruit het logo van Roda bevestigd is, loopt Rene Trost in
gedachten verzonken langs ons heen. De vrouw (naam?) roept hem terug en
schuchter beginnen we aan een gesprek. Ik weet zeker dat hij zich mij
niet als voetballer herinnert, daarom refereer ik snel aan de koude
zondag dat we in een boekhandel zaten om boeken te signeren, hij een
fotoboek van Roda en ik mijn roman. Zijn lange tengere romp gaat schuil
onder een ruim zittend lichtbruin corduroy colbert en de
gezichtsuitdrukking is serieus.
'Je komt op een slecht moment,' zegt ie. De positie die Roda op de ranglijst
inneemt is inderdaad belabberd en in de clubgeschiedenis niet eerder
voorgekomen, voeg daarbij de financiele malaise en de afgeketste fusie,
met als gevolg een verdwenen bestuur en een kolenzwart toekomstperspectief,
dan mag je het over een slecht moment hebben. Ik vraag naar het programma.
'Volgende week thuis Volendam, dan Willem II en de laatste wedstrijd tegen
Feyenoord in de Kuip.' Het gelaat van Trost straalt wanhoop uit. 'Volendam
en Willem II moet je winnen,' zeg ik. 'Ja, als je in de Kuip moet winnen...'
Hij zucht. 'En dan ben je ook nog afhankelijk van de anderen.' 'Dan blokkeer
je,' zeg ik. Het is even stil. 'Kun je je voorstellen dat je met deze
groep nacompetitie moet spelen?' Ik schud m'n hoofd. Nadat ik hem succes
heb gewenst, loopt hij met gebogen schouders naar de witte Volkswagen
Polo van de club. Bij het wegrijden groeten we elkaar met een opgestoken
duim. Het is gek, maar het zou me echt pijn doen als mijn oude club
degradeert, en als de houding van Trost de belichaming is van de geest die
heerst in het team, dan is degradatie een feit. Trost wilde een paar
jaar geleden, Wiljan Vloet was nog hoofdtrainer, geen assistent-trainer
meer zijn. In België werd hij hoofdtrainer van Lierse SK, kwam daar in
een omkoopschandaal terecht en ging trainen bij Tweede Klasser KSVK
United. Uiteindelijk is hij teruggekeerd op het oude nest, weer als
assistent, nu van Harm van Veldhoven, een man die op tv overkomt als een
volslagen idioot.
Wat is er eigenlijk aan de hand bij Roda? Het grootste probleem is Van
Veldhoven. De trainer die de boel weer aan de gang moest krijgen, wordt
door de spelers niet serieus genomen. Gezien zijn onrealistische
wedstrijdanalyses is dat te begrijpen. Iedereen heeft het over de
schamele begroting, de tekorten en de onvermijdelijke fusie, maar met
dezelfde begroting werd twee seizoenen geleden de zesde plaats bereikt
en vorig seizoen werd men nog negende. Amsterdammer Raymond Atteveld
werd ontslagen toen de lopende competitie vijf wedstrijden oud was en er
slechts twee punten waren behaald. Volgens de spelers zou hij te hard in
de communicatie zijn, wat onzin is want zijn leermeester Huub Stevens is
tien keer zo hard en juist onder hem werden in de jaren negentig de
grootste successen behaald. Limburgers moeten Hollanders niet. Eerder al
werden de Hagenees Martin Jol (voor wie Roda de eerste profclub was) en
de Groninger Jan van Dijk voortijdig weggestuurd. De spelersgroep is
veranderd van samenstelling en van instelling. De krachtbonk op het
middenveld Tiote werd verkocht aan FC Twente; huurling en vedette
Bernard Lamah ging terug naar Anderlecht; Ger Senden zette een punt
achter zijn voetbaljaren in Kerkrade en Jean Paul Sais vertrok
halverwege het seizoen naar Engeland. Aanvoerder Marcel Meeuwis werd een
transfer naar FC Groningen door de neus geboord en loopt in feite balend
rond in Kerkrade. Van AZ werd Ruud Vormer gehuurd, hij is een zelfde
type speler als Meeuwis maar dan wat jonger en minder ver in zijn
ontwikkeling. Castro is een redelijk keeper, de Hongaar Bodor is een
linkspoot met een leuke techniek, Hadouir is een goede voetballer, Oper
is een blessuregevoelige spits en Cisse is een opportunistische
vleugelspeler met veel snelheid. De lomp ogende puntspeler Van Tornhout
werd ingelijfd en in de winterstop kwamen Delorge van Ajax en Addo van
PSV, jongens die weinig toevoegen aan de labiele selectie, waarin
schreeuwlelijk Pah Modou Kah het hoogste woord lijkt te hebben.
Suikeroom Nol Hendriks trok zich terug, waardoor er veel geld verloren
ging en tevens een groot arsenaal aan doorverkoopbare spelers uit
Belgie. Hendriks heb ik als speler van het tweede regelmatig gezien. Hij
kwam kijken naar wedstrijden en soms zag je zijn grijze hoofd langs het
trainingsveld. Hij bracht veel spelers die op proef meespeelden en
trainden, meer dan de helft bleek goed genoeg voor het eerste en af en
toe zat er een goudmijntje tussen (Kone - maar toen hij kwam was ik al
tien jaar weg bij de club). Een keer heb ik hem na een wedstrijd naar
mij zien kijken. We speelden een oefenwedstrijd tegen een amateurclub
uit de regio en alles lukte die dag bij mij: ik passeerde, gaf
voorzetten vol met de wreef, gaf assists en scoorde; het was
waarschijnlijk mijn beste wedstrijd als speler van Roda. Hendriks, die
door oudere clubmannen Arnold genoemd wordt, bekeek me na de wedstrijd
in de kantine met een veekeurdersblik; waarschijnlijk werd ik vanwege
mijn gescheurde spijkerbroek, ongeschoren kop en lange haren door hem
afgekeurd. De man heeft oog voor talent en is een slimme handelaar.
Ooit, rond de Europacupwedstrijden die Roda speelde tegen Sredets Sofia
in de jaren tachtig, wilde hij Hristo Stoitchkov van Sofia overnemen
voor een lading spijkerbroeken afkomstig uit zijn textielgroothandel. De
deal ging niet door en een paar jaar later was Stoitchkov de grote man
bij Barcelona. Hendriks niet opnieuw bij de club betrekken is een
kardinale fout van de nieuwe technisch directeur Martin van Geel. Zonder
Hendriks bestaat Roda niet.
volgende pagina
