Mijn team eindigde als vierde dat seizoen, had beter gekund als ik de
boel wat strenger had aangepakt. Na een chaotisch verlopen toernooi
in Reggio Emilia, een mistig stadje onder de rook van Milaan, had ik
besloten niet door te gaan als trainer van de C1. Als je iets duizend
keer moet zeggen en het dringt dan nog niet door, dan houdt het op.
Bovendien had ik nauwelijks nog contact met vrienden, mijn sociale
capaciteit was uitgeput. Voorturend nadenken over zestien onrustige
jongens gaat niet samen met het kunstenaarschap, je hebt tijd nodig
om afwezig te kunnen zijn, ik bedoel, om zomaar een week of wat los
te staan van de wereld, te zweven of zo, als trainer kan dat absoluut
niet. Ik miste het drammerige, het willen denken in een stramien.
Een week voor de Tour begon fietste ik via de Ardennen naar de
Vogezen, ik beklom de Col de la Schlucht (waar Pieter Weening
demarreerde voor z'n eerste etappezege) en de Petit en Grand Ballon.
Voetbal was het laatste waar ik aan dacht, ook aan Ryan Donk dacht ik
niet. Ik geloof dat de A1 van RKC onderaan bungelde in de hoogste
jeugdklasse. Ik herinner me dat mijn eerste jaar in de A1 van Roda
ook zo verliep, we verloren bijna alles, de trainers zeiden steeds
dat het leermomenten waren. Ik vraag me nog steeds af wat je van een
verloren wedstrijd leert - dat het kut is om te verliezen, dat zeker,
dat je er mentaal harder van wordt, weerstand opbouwt en zo, maar als
jonge speler ben je daar helemaal niet bezig, je komt er later pas
achter.
Op de top van de Petit Ballon voelde ik me volmaakt leeg en
overfit, een toestand die ik als voetballer nooit heb ervaren en als
trainer al helemaal niet. Altijd zit je wel iets dwars: een blessure,
vormverlies, medespelers, tegenstanders, het veld, je kicksen, de
scheidsrechter, je buik, je hoofd. Je ziet jezelf als voetballer
altijd anders dan de voetballer die je werkelijk bent, die zie je pas
als je vanaf een hoge tribuneplaats naar jezelf kijkt in het veld -
een blik die onmogelijk is, of je moet de verpersoonlijking van
Einsteins relativiteitstheorie zijn. Als je zo zou kunnen kijken had
je in het veld zeeen van tijd, je zou met alle gemak de juiste keuzes
maken. Goeie voetballers creeren die tijd, de tijd die er eigenlijk
niet is.
volgende pagina
