Het leuke van voetballen is dat er altijd weer een nieuw seizoen
aankomt. Samen met Henk Donk ging ik het tweede doen. In de
voorbereiding trainde Ryan een paar keer met ons mee. Hij was
gegroeid, sterker geworden, alles was verbeterd, hij begon dat
seizoen in het tweede van RKC. RKC blijf ik altijd een rare club
vinden, een club zonder uitstraling eigenlijk, Jol heeft het er goed
gedaan, maar je denkt nog altijd aan een Eerstedivsieclubje.
We startten de competitie niet best, spelers kwamen steevast
te laat, motivatie en zelfdiscipline waren ver te zoeken, het was
niet veel, maar in een opstelling die ik twee minuten voor de
wedstrijd op een bierviltje in elkaar had geimproviseerd wonnen we
van koploper JOS Watergraafsmeer.
Henk moest voor werk naar Suriname,hij zou een week of vier wegblijven,
maar we hebben hem uiteindelijk zowat een half jaar niet gezien.
Marc, een typische Amsterdammer die hard en veel praatte, hielp me
met het onder controle houden van de groep. Ik hield me voornamelijk
bezig met de trainingen, de speelwijze en de opstelling. Marc, die
zelf wegens een kapotte knie niet meer kon voetballen, was tijdens de
wedstrijden aanwezig voor het betere motivatiewerk en de luidruchtige
aanwijzingen, je werd zowat doof als je naast hem stond. De Sirene,
zoals ik hem ging noemen, en ikzelf vormde zo geen onaardig duo.
We bleven winnen, al kwam dat voornamelijk omdat de tegenstanders van
een dramatisch kaliber waren. Ik had het er vaak met Ron over op
vrijdagavond in de kantine. 'Het niveau holt achteruit,' zei hij.
Samen met Cees, de verzorger, een man die ik qua uiterlijk een beetje
van Harvey Keitel weg vind hebben, bleven we steevast als laatste over.
Ron bleef biertjes drinken, ik soms ook een paar, maar meestal thee
en Cees een borreltje cola light. Van Henk hoorden we niets, die lag
lekker met z'n reet in de zon. Zijn zoon begon in het nieuws te
komen, men had het over een verdedigend talent bij RKC, de
opvolger van Boulahrouz.
Ik heb in die periode Back Room van Editors grijsgedraaid,
een Engelse band met veel Joy Divison-invloeden. Er zijn duizend
jarentachtig revivalbandjes opgekomen, maar Editors vormen samen met
Interpol de top. Ron - vroeger zanger geweest in een punkband, The
Fields heetten ze geloof ik - was ook kapot van Editors, maar hij
vond Interpol toch beter. We gingen naar hun optreden in Paradiso,
dat me suizende oren opleverde maar genoeg energie om het jaren vol
te kunnen houden als trainer van een team vol Leonardo's (Ik heb het
hier niet over Leonardo da Vinci, maar over de Leonardo van nu nog
NAC, een klein kereltje met misplaatste vedetteneigingen dat
toevallig een aardige actie in huis heeft.)
volgende pagina
