donderdag 8 juni 2006
Met Cole gaat het weer beter, ze kan weer fietsen, en lopen.
Ben ik blij om.
Bij Waling geweest, hij is geen steek veranderd, alleen wat
pafferiger geworden; is nog steeds zo vaag en ongeinteresseerd als
wat. Vroeger was dat z‘n charme, dat Hollandse lockere, nu is het
ronduit irritant. Hij had ook geen tijd, vrouwen die aan de
tentoonstelling in Buerofriedrich bezig waren hadden hem nodig. Ze
fladderden om hem heen, hij strooide letterlijk met geld, nonchalant
haalde hij een briefje van vijftig euro uit z'n portemonnee en stopte
dat zo‘n fladderend meisje toe. Hij woont in China nu. Daar wil ik
echt bij laten wat Waling betreft, hij denkt ook geen seconde aan mij.
Wat galeries bekeken, in de Zimmerstrasse. In die buurt heeft
ook Thomas Schulte een nieuwe ruimte geopend, de galerie waar
Jacco een tentoonstelling heeft gehad (en wellicht weer gaat
krijgen). Van buiten is het de mooiste galerieruimte die ik ooit
gezien heb: dat oude hoekpand aan de Charlottenstrasse, compleet met
een soort engelen in de gevel, de ramen minimaal tien meter hoog,
gigantisch veel licht in de ruimte, allure, dat is geen goedkope
shit; niet voor niets heeft ie ook Lasker in z‘n stal, en dan spreek
je over de top, het zou niet slecht zijn als Jacco daar weer een
tentoonstelling zou hebben; wat zeg ik? het zou niet verkeerd zijn
als ikzelf daar mijn nieuwe schilderijen zou kunnen laten zien.
Over schilderijen gesproken: ik heb zin om te schilderen, grote
doeken, die serie waar ik aan bezig ben, daar een stuk of tien nieuwe
van maken, geen gezeik, hop, en dan naar de grote galeries met die
handel.
Gisteravond een paar biertjes gedronken in b-flat, een jazzcafe.
Optreden was, hoewel ik niks van jazz weet, volgens mij redelijk
goed. Met name de Zweedse pianist deed het goed, met beleving, zijn
hoofd rood aangelopen, z'n blonde lokken springend, de pianokruk
krakend. Redelijk vol in de bar, alles blank, twee gekleurden - die
zwarte vrouw vermaakte zich ook om de pianospeler. Toch blijft jazz
raar, dat nerveuze gedoe en dan steeds weer die solo's, je wordt er
gek van, na een uurtje of twee heb ik het dan ook voor gezien gehouden.
Dacht ik dat Treptower Park aan de rand van de stad lag, blijkt daar
niets van te kloppen; vandaag door gefietst, het gaat nog door tot
Koepenick en verder. Je fietst voortdurend naast auto‘s, en dat is
toch een stuk minder aantrekkelijk. En waarom wil ik eigenlijk de
stad uitfietsen, ga je naar een stad, wil je er steeds weer vandaan.
Ik weet het niet, ik weet niet waarom. De buitenwijken, Lichtenberg
en zo, daar zijn voornamelijk flats, woonwijken, maar dat is in elke
stad zo.
Opening in Postfuehramt, (Oranienburgerstrasse Ecke Tucholskystrasse).
Grote zwart-witfoto‘s van bekende voetballers (Zidane, Ronaldinho en
zo) genomen direct na een wedstrijd. Mooie, indringende portretten,
wat je voelt direct na en wedstrijd, dat zie je terug, intensiteit,
concentratie, vermoeidheid, vooral Van Nistelrooij heeft nog die
totaal gefocuste blik in z'n ogen. Je ziet ook hoe jong sommige
spelers nog zijn (Gilardino is echt nog een jochie vergeleken bij de
doorleefde kop van Zidane). Mooie tentoonstelling, opening weer
typisch Duits met zelfs een rode loper, Turstehers in strakke zwarte
pakken bij de ingang, saaie toespraken in de foyers en keurige
meisjes met glazen witte wijn. De foto's zijn zo gemaakt dat de kop
van de voetballer in feite de foto is, of de foto de kop.
In de Oranienburgerstrasse staan ook de hoertjes, met lange
benen in glimmende panty's, opgestoken haren. De tijd dat ik daar
opgewonden van raakte is voorbij.
Moet mensen bellen, Wolfgang (Woody Allen) belde me al, morgen
Duitsland- Costa Rica kijken op groot scherm samen met Nicolai, een
Bulgaar, ook kunstenaar van Paula‘s galerie. Kaal, rond hoofd,
gezicht meestal vol rode vlekken. Paula zei dat het ‘m niet erg goed
ging, uit met zijn vriendin, wonend in z'n atelier en daar moet ie
ook weer uit. Een zwaarmoedig type, maar je kunt met hem lachen,
zeker als ie een biertje op heeft. Op de wedstrijd verheug ik me niet,
waarschijnlijk wint Duitsland met veel gemak en beginnen ze dan al te
groeien... Zondag Nederland.
Maar ik moet die Julia van de opening bellen, aardig meisje,
bovendien makkelijk mee gepraat, ze zei dat ze het leuk zou vinden
als ik met haar en haar vrienden eens een wedstrijd ging bekijken.
(11 juni)
