maandag 29 mei 2006
Vandaag wat getekend maar geen goed gevoel. Zoals je bij wielrennen
slechte benen kunt hebben, zo kun je bij het tekenen ook een slechte
dag hebben, ach het viel wel mee, achteraf. Schrijven, tekenen,
schilderen, alleen bij schilderen heb ik vaak echt het gevoel dat
ik lekker bezig ben. Maar lekker bezig zijn, daar zit niemand op te
wachten. Dat is leuk voor jezelf.
Tegen de avond de stad uit proberen te fietsen. Daar ben je rustig
een uurtje mee bezig, das Umfeld van Berlijn is niet je dat, tenminste
niet de kant waar ik fietste, Pankow, Lichtenberg, daar is het minder
gunstig vertoeven, vergelijk het met Osdorp, ook zo‘n troosteloze
bende, daar komt dan wel weer de betere rapmuziek vandaan, maar
eigenlijk, Amsterdam met zijn Bijlmer, de Marokkanen en zo, dat is
best wel grootstedelijk, hier heb je alleen in Kreuzberg wat Turken,
dat is dan ook meteen het levendigste gedeelte van de stad. Maar dat
moet ik nog eens goed gaan verkennen, ook mijn filmplannen moet ik
eens gaan definieren. Zomaar wat rondfietsen door de stad en leuke
locaties filmen, daar word je niets wijzer van, of wel, misschien
wel, dan komt het vanzelf.
Gisteren, om het zondagsgevoel te krijgen, naar het kunstgrasveld bij
de Kleine Hamburgerstrasse gelopen. De plek waar Paula vroeger haar
galerie had, in Mitte. Een wedstrijd van de A-jeugd van SV Blauw-Weiss
Berolina was bezig. Het niveau viel tegen noch mee. De nummer acht
van de tegenpartij was erg goed, hij strooide vanaf de centrale
middenveld-positie met passjes, zag het spel, speelde slim, on-Duits,
een echte Spielmacher. Nonchalant op het arrogante af speelde die
jongen. Als ik scout van een profclub was, zou ik die jongen
intensiever gaan volgen, door hem wint zijn team afgetekend. De
locatie van het veld had trouwens slechter gekund: midden tussen de
huizen, achter een doel torent een hoge blinde muur, die kenmerkende
hoge blinde wanden van Berlijn.
Omdat het de laatste dag van de Berlin Biennale is ga ik erheen.
Veel video‘s en installaties, waaronder een paar aardige: een rendier
en een wolf gefilmd in dezelfde kale ruimte, een paard gefilmd,
dampend in de nacht, staand langs een weg. Maar zoals altijd op
Biennales is het een gigantisch kunstbombardement, al hebben ze het
vooral in de Alte Maedchenschule heel integer en introvert proberen te
houden, maar na een uur kijken is het bij mij op, de gretigheid om
kunst in me op te nemen verdwijnt dan, voorzover gretigheid al
aanwezig was. Waarom niet tien in plaats van honderd? En horen de
meisjes die als suppoost in een zaaltje staan of verveeld zitten ook
bij het kunstwerk?
‘s Avonds zijn we eingeladen bij Eva. Eva Diamantstein, ze woont in
het huis waar ook David Bowie heeft gewoond (Schoeneberg). Ze is de
zus van Judith en doet samen met Paula Unzeit, een serie lezingen,
voordrachten, muziekoptredens, die samen een soort gesproken krant
vormen, belichtend de literatuur, de kunst, het theater en zo, steeds
met een thema. Ik was er vorig jaar met Bob, toen waren we niet
geheel onder de indruk van het cafe waar de veranstaltung plaatshad -
Neues Ufer, een mooie naam, een minder cafe - nog van de
voordragingen, maar een aardig initiatief is het zeker. Eva heeft een
groep mensen uitgenodigd waarvan de samenstelling zodanig is dat niet
iedereen tot zijn recht komt - een oude Kroatische schrijver en zijn
vrouw, een Duitse dichteres die in Rome woont, haar hebben we zien
voordragen in die Joodse boekhandel, een Russische dichter, Judith en
haar stuurse zonen van veertien en zestien of zo, een Poolse, een
Duitse acteur, Paula en ik. Het is eten is lekker, Spargeln, asperges
met lamsvlees en aardappelen. De Russische dichter heeft berkensap
meegenomen, een eigenaardig, doorzichtig drankje, dat mildzoet
smaakt. Ik heb geen zin in rode wijn, drink dan toch een glas of
twee. Wil niet lang blijven, maar ook niet onbeleefd zijn. De
schrijvers praten over schrijvers die ik niet ken. Uiteindelijk fiets
ik via Potsdamerplatz, waar het redelijk rustig is rond dit uur, naar
Prenzlauerberg en probeer wat in mijn Vestdijkboek te lezen.
(31 mei)
